W listopadzie 2009 roku zrobiłem sobie objazdową wycieczkę do Egiptu, Jordanii i Izraela. Nie jestem w żaden sposób uprzedzony, ale to co mnie spotkało na granicy izraelskiej - gdybym tam nie był to bym nie uwierzył.
Izrael ze wszystkich stron otoczony jest państwami arabskimi. Nie dziwi więc fakt, że granica izraelska jest pilnie strzeżona. Ale sposób w jaki traktują ludzi jest naprawdę godzień pożałowania. Mój wjazd z Egiptu do Izraleza trwał prawie 4 godziny - sprawdzano na mom aparacie odciski palców, wypytywano o wyznanie, poglądy etc. Pytano też czy jadę do Betlejem (które jest w autonomii palestyńskie i czasem przy wjeździe do izraela mogą nie wpuścić jeśli sie powie, że jedzie się też do Betlejem). Mój bagaż przeszedł naprawdę szczegółową kontrolę, sprawdzano nawet czy krem lub pasta do zębów nie jest przypadkiem środkiem wybuchowym.
Na granicy stali młodzi ludzie (zarówno faceci jak i kobiety) w wieku około 20-22 lat. Wszyscy z długą ostrą bronią. W tym państwie służba wojskowa trwa 3 lata i jest obowiązkowa dla kobiet i mężczyzn.
To samo przeżyłem wjeżdżajać ponownie tym razem od storny Jordanii znów do Izraela. Autokar podjechał pod granicę, tzreba było czekać na zezwolenie na wyjście z autobusu. Nie można było brać swoich bagazy z luku bagażowego. Przez budynkiem były dwie kolejki: w jednej stali palestyńczycy w drugiej wszyscy inni obywatele.
Kolejnego dnia czekał mnie wjazd z Jerozolimy do autonomii palestyńskiej. Kolejna kontrola. Wyjazd z autonomii jest jednak o wiele trudniejszy. Autokary są szczegółowo sprawdzane czy przypadkiem nie wywozi się ukrytych palestyńczyków. Izraelczycy kilka lat temu otoczyli ich murem. Prawo wyjścia z autonomii mają tylko CI, którzy mają pracę w Jerozolimie. Do Betlejem przjeźdżają po nich autokary i po pracy przywożą spowrotem. Wszystko est pod kontrolą.
W ostatnich dniach w prasie pojawiły się informacje, że Izrael wydał decyzje o budowie kolejnego muru między Egiptem a Izraelem na długości prawie 300 km.
Wiem, że zabrzmi to brutalnie, ale odnosze wrażenie, że izraelczycy budują po 70 latach kolejne getto, tym razem sami robia je dla siebie.
Ogólnie rzecz biorąc pojęcie "punk" "anarchizm" w dzisiejszych czasach się nieco zdewaluowało. Dziś anarchista nie ejst już zul siedzący pod sklepem, ale często osoba dobrze ustawiona życiowo, ale będącą wierna swoim poglądom i ideałom z młodości. Prawdziwym anarchista jest ten który ideały nosi w sercu i żyje wg. nich a nie ten który upija się na umór i sępi na jabola.
To mój pierwszy wpis na forum więc na wstępie witam serdecznie wszystkich.
Co do punkowych filmów, hm.
Wczoraj do kin wszedł nowy film pt: "Wszstko co kocham". FIlm o młodym punkowcu z lat 80-tych, który przeżywa swoje pierwsze fascynacje.
"Obraz przedstawia historię grupy przyjaciół, którzy młodość przeżywają na początku lat osiemdziesiątych na polskim wybrzeżu. Głównym bohaterem filmu jest Janek, wrażliwy osiemnastolatek. W tle przetacza się Wielka Historia – manifestacje, strajki, stan wojenny, a na pierwszym planie - gwałtowna pierwsza miłość, głód życia, radość młodości, muzyka, seks… wszystko, co najpiękniejsze. Młodzieńczy, idealistyczny świat zostanie zderzony z bezwzględną rzeczywistością. Bohaterowie będą musieli podjąć walkę o miłość i przyjaźń."
Temat: 
